Tego wieczora, kładąc się do łóżka, był już zdecydowany uciekać. Czuł się jak orzeł: twardy, odpowiedzialny za siebie, władczy, bezlitosny, silny. Ale to minęło, chociaż nie wiedział jeszcze wtedy, tak jak tego nie wie orzeł, że własne ciało i cała przestrzeń są także klatkami.[1] Pojęcie „sztuki” w ujęciu estetyki hermeneutycznej zostaje odmaterializowane, a dzieło sztuki staje się […]